Młodzi Japończycy rozpoczynają naukę w wieku 3 lat idąc do przedszkola (yōchien). Chodzą tam do 6 roku życia. Już wtedy dzieci muszą nosić mundurki oraz czapeczki. Po skończeniu przedszkola idą do szkoły podstawowej. Tak jak w Polsce nauka trwa w niej przez 6 lat. Jest ona obowiązkowa i bezpłatna.
Rodzice ponoszą jedynie koszty obiadów i dodatkowych pomocy naukowych.
Podręczniki w ramach obowiązkowej edukacji rozdawane są bezpłatnie.
Zmienia się je co trzy lata. Rok szkolny składa się nie jak w Polsce z dwóch, ale z trzech semestrów oddzielonymi wakacjami, rozpoczyna się 1 kwietnia, a kończy 31 marca ( wakacje wypadają niejako w środku roku szkolnego).Do marca 2002 r. dzieci obowiązkowo uczęszczały do szkoły także w soboty 2-3 razy w miesiącu. Po skończeniu szkoły podstawowej Japończycy idą do odpowiednika polskiego gimnazjum, czyli szkoły średniej niższego stopnia (chūgakkō). Uczą się tam przez 3 lata. Podobnie jak szkoła podstawowa jest ona bezpłatna i obowiązkowa i jest to ostatni etap obowiązkowy w karierze szkolnej, jednak ponad 95% uczniów uczy się dalej w szkole średniej wyższego stopnia (kōtōgakkō) czyli liceum. Chodzi się tam również 3 lata i przeprowadzane są egzaminy wstępne. Są płatne bez względu czy jest to szkoła publiczna czy prywatna. Promocje do kolejnej klasy są automatyczne. Uczniowie w tych szkołach podlegają surowej dyscyplinie. Są zasady które określają jak trzeba się zachowywać w szkole jak i poza nią, jaką wolno nosić fryzurę, jak się malować czy ubierać a nawet jak spędzać wolny czas. Kto przetrwa dotychczasową naukę i zdecyduje się na dalszą, czekają go egzaminy na studia. Rok akademicki jest taki sam jak szkolny. Dzielą się na uniwersytety ( najbardziej prestiżowe), kolegia niższe i specjalistyczne, wieloprofilowe szkoły wyższe o raz kolegia techniczne.
credit: http://o-japonii.blogspot.com/2011/06/szkolnictwo-w-japonii.html
ps. Dziękuję za ponad 100 wejść;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz